Jacob troost Quast

Een paar dagen geleden kwamen Jacob en Eva terug van vakantie. Ze stonden direkt voor de deur met een bosje bloemen nog voor m’n verjaardag. Ik zei dat ik het héél erg gemist had dat ze geen liedje voor me hadden kunnen zingen maar dat ik heel blij was met de post die ze me gestuurd hadden: 2 brieven met een schitterende tekening.

Natuurlijk moesten de kids ook even de katten gedag zeggen. Terwijl ik met papa en mama stond te praten kwam Jacob even later naar me toe. Hij zei dat hij met Quast gepraat had en hem getroost had omdat hij had gehoord dat Quast verdrietig was over Dakotah. Hij had tegen Quast gezegd: “Dakotah blijft leven zolang je aan haar denkt”…..
En Eva zei toen: Dakotah is mijn lievelingspoesje en ze zit in m’n hart.

Deze kinderen zijn zulke schatten ….

 

Gemis

Dakotah m’n liefje, ik mis je verschrikkelijk.
Je lieve koppie met die prachtige blauwe kijkers
Dat onhoorbare miauwtje als je me antwoordde
Die voorpootjes waarmee je zo parmantig bijna als een leeuwin kwam aanlopen
Dat staartje rechtomhoog als je meeliep naar je voerbak
hoe je met je achterlijf tegen Quast aanduwde omdat je hem zo lief vond
Die bliksemsnelle move naar Quast zodra hij in de mand ging liggen
Het eindeloze lebberen en wassen met Quast op mijn schoot
Je vechtlust, je grote kracht zo klein als je was,
Je lieve en tegelijk zo sterke karakter.
Wat kan zo’n klein katje zo’n enorme leegte achterlaten …..

We zitten hier met z’n drietjes, nog steeds onwennig, beetje stil.
Quast is nu assertiever naar Ashmanti.
Kon hij vroeger wel eens zitten klieren naar Dakotah toe, nu doet hij dat bij Ashmanti.
Zo te zien bindt die een klein beetje in. Samen zie ik ze ook vaak, soms wassen ze elkaar.
Quast vraagt ook veel aandacht, gaat het liefst naast m’n stoel op m’n toetsenbord liggen.

Met mij gaat het wel. Soms een huilbui maar ik ga maar rustig door. Doe alsof ik ook vakantie heb, en heb de afgelopen tijd heerlijk op m’n balkon doorgebracht. Ik geniet van het mooie weer, ga ondanks de warmte gewoon 3x per week trainen, en slaap gelukkig nu weer prima.

 

Rouw en katten

De afgelopen dagen heb ik daar over nagedacht. Over m’n eigen rouw, en de katten die op hun manier ook rouwen. Dat laatste durf ik nu wel te zeggen: ze zijn nagekeken door Liesbeth en die schreef: “gezond, mogelijk in de rouw” als verklaring voor hun afwijkende gedrag.

Sinds Dakotah op 29 juni overleed heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk mijn verdriet voor me te houden om de katten niet onrustig te maken. Ze moeten al wennen aan deze nieuwe situatie, en dat is heftig want dit trio katten was zo prachtig in balans met elkaar. Ik kreeg van diverse kanten (ook van m’n therapeute) te horen dat ik er goed aan zou doen om gewoon wél te huilen, en m’n verdriet met de katten te delen. Anders zouden de katten ook niks van mij snappen terwijl ze donders goed voelen dat er iets ook met mij aan de hand is. Dat laatste zal kloppen, hoewel ik m’n uiterste best doe om zo normaal mogelijk te doen, alle routines gewoon vol te houden en veel met ze te praten en thuis te zijn.

Ik heb erover nagedacht of de katten beter af zijn als ik wel of niet huil. En ik denk toch echt dat je katten geen menselijke beleving kunt toemeten. Ze “rouwen” omdat ze Dakotah’s aanwezigheid missen, het is opeens allemaal anders, maar of zij nou verband leggen met mijn verdriet en zich daarin herkennen of bevestigd voelen? ik denk het echt niet. Ik denk dat ze alleen maar onrustig worden en zich onveilig voelen al ik hier heftige huilbuien heb. Dat ze geen verband leggen tussen mijn huilbuien en Dakotah. Ik zou hooguit de onwennigheid van dit moment vergroten door mijn eigen gedrag.

Ik heb natuurlijk ook nagedacht over mijn eigen reaktie.  Natuurlijk voelde ik tranen, en die kon ik omhoog laten komen maar ook weer wegduwen. Mijn overlevingsstrategie is altijd geweest om eerst m’n verstand te laten werken en later pas naar m’n gevoel te kijken. De laatste tijd is dat sterk verbeterd maar bij crises ga ik direkt terug in dat oude patroon. En dat heeft voordelen: de hoge spanning de afgelopen weken waarin ik het net rond Dakotah voelde sluiten maar dat nog niet kon accepteren, de grote schok toen ik besloot dat het genoeg was en ik wilde stoppen, dat was eigenlijk zoveel dat ik in de chaos van gevoelens en verdriet dreigde te verzuipen. Om het hoofd boven water te houden duw ik dat dan een beetje (veel) weg. Zodat het hanteerbaar wordt en alles hier een beetje door kan gaan.

En nu die eerste week voorbij is kan ik het wat beter toelaten. Blijkbaar doseer ik de portie verdriet die ik nu kan hebben. Nu kan ik het beter aan hoewel ik nog steeds geen vreselijke huilbuien heb. Misschien hoeft dat ook niet.
Dakotah is nog erg aanwezig, maar eigenlijk is naar mijn beleving de overgang van leven naar dood niet eens zo groot ….. En dat zegt wel iets ….

Nog een vreemde ervaring: gisteravond lag Ashmanti in de blauwe stoel te slapen. Opeens hoorde ik hem miauwen, hij stond op en ging met z’n voorpoten op de leuning de foto van Dakotah besnuffelen …..

 

We gaan verder

Gisteren ben ik met Quast en Ashmanti naar Liesbeth gegaan. In het weekend waren ze zó stil …. Jan vond het ook niet in orde. Punt was nl dat Dakotah toen ze insliep bijna 40 graden koorts had. Had ze dan toch iets onder de leden dat besmettelijk was? Ik kan wel zeggen “ze zijn in de rouw” maar ik wilde geen risico nemen. Bovendien was er uitslag van een bloedonderzoek. Nadat Dakotah haar verdoving kreeg (voordat ze de allerlaatste injektie kreeg) is er nog bloed afgenomen voor onderzoek. Daar heeft ze dus niks meer van mee gekregen.

Eerst hebben we de uitslag besproken. Dakotah bleek ook een flinke bloedarmoede te hebben, dus samen met die heel hoge koorts is het niet gek dat ze helemaal niks meer deed. Misschien is het meest waarschijnlijk dat de IBD overging in lymfoom. Ook mag droge FIP niet uitgesloten worden (titer 1:400 en nog wat kenmerken), maar ik maak me daar geen zorgen over. In ieder geval waren FIV en FelV negatief gelukkig. Ik voel rust over mijn beslissing om haar te laten gaan, had het misschien zelfs eerder moeten doen maar dat meiske was zo sterk en een vechtertje.

De katers zijn onderzocht: ze zijn gezond. Geen koorts, luchtwegen schoon, geen gevoeligheden in de buik etc. Het was nog een kunststukje om Quast te tempen, beweeglijk als hij is. We hebben hem in de mand gelaten, bovenkap er af, deken om hem heen gewikkeld en goed vasthouden en kroelen. Direkt daarna kreeg hij in de mand wat Sheba kip van me als beloning en dat ging er in als koek.

Conclusie: de katten zijn mogelijk in de rouw. Het is zo wie zo een grote verandering in hun leven, ze moeten een nieuwe balans zien te vinden want als drietal waren ze werkelijk fabuleus. We doen ons best, ze hebben al een paar keer samen op schoot gelegen.

Het heeft me toch goed gedaan om toch wat meer info te hebben over Dakotah, en nog na te praten met Liesbeth. Jan heeft zich in alle bochten gewrongen om ons zelf te brengen en weer op te halen, mijn rots in de branding.

Gisteren heeft Jan ook nog de urn van Dakotah opgehaald, en ’s avonds hebben Jacob en Eva de urn uit de tas gehaald en uitgepakt, en vervolgens in de kast gezet met een nep-bloemenkransje op het deksel. Vond Eva mooi: “ze is toch een meisje?” en toen kreeg Coco ook maar een versiering op haar dekseltje. Daarna was het tijd om even met de katers te spelen en is het volgens mij nu wel goed afgesloten voor de kids. Het leven gaat door ….. als ik dat schrijf denk ik “maar ik wil eigenlijk terug naar hoe het was”…..

 

Ashmanti wacht

maar ze ligt niet in haar hok ….

 

Laatste knuffelvideo

Ik ben zo blij met de laatste paar video’s van Dakotah, ze geven me troost. Hoewel deze laatste – 2 dagen voor haar dood gemaakt – ook wel erg confronterend is. Omdat ik toen al wist dat het mis was.

 

 

Ze is weg

Vanochtend heb ik heel rustig en “zen” naar Dakotah gekeken zoals ze in haar mandje lag. Je hersens halen truukjes met je uit, want ik zou zweren dat ik haar flanken steeds op en neer zag gaan, en het zachte reuteltje van haar ademhaling hoorde. De katers kwamen regelmatig even langslopen, even snuffelen, en dan weer weg. Ze zijn van slag, ieder op hun eigen manier. Ashmanti, stresskip die hij is, loopt onrustig heen en weer, te zoeken (?) en gaat uiteindelijk in het hok van Dakotah liggen waar hij ternauwernood in past en zelden in ligt. Quast lijkt meer ontspannen, een beetje verbaasd misschien, maar volgens mij heeft hij meer een houding van “oh … nou dan maar niet”….

Rond 11.30 uur heeft Jan me opgehaald en hebben we Dakotah naar het crematorium gebracht. Ik vind dat nog het allermoeilijkste: haar loslaten en achterlaten. De meneer van het crematorium mag van mij ook nooit m’n kat in hun mandje leggen …. dat doe ik helemaal zelf. Afblijven zolang ik er nog bij ben… En daarna moet je dan wegrijden …. Jan voelde hoe moeilijk ik het had en gaf vol gas.

En nu heb ik een leeg gevoel, ben doodmoe, heb nog geen rust in m’n kont en heb maar alle zakken brokjes, maaltijdzakjes en blikjes voer en dieetvoer verzameld en in 2 grote tassen gedaan. Volgende week een keer naar de SAZ brengen.

 

Afscheid van Dakotah

Vanmiddag is Dakotah ingeslapen en heeft ze haar rust gekregen. Het was genoeg geweest. Ik besef nog nauwelijks dat ze er niet meer is.

Ze ligt hier nu in de zitkamer zodat de katers en ik afscheid kunnen nemen. Quast heeft uitgebreid alles bekeken en lijkt nu gewoon de draad op te pakken. Ashmanti is een beetje de kluts kwijt, loopt te zoeken en is rusteloos. Is nu gaan slapen in het hok van Dakotah waar hij anders zelden ligt.

Vanmiddag hebben ook Jacob en Eva afscheid van Dakotah genomen, ze hebben lichtjes om haar mandje heen gezet en een knuffel erbij gelegd. Allebei moesten ze ook even huilen, en ze wilden precies weten wat er nu met Dakotah ging gebeuren. Dus daar hebben we het over gehad, en ik liet ze de urntjes zien van Ben, Joris en Coco. “Mogen we de deksel er af halen om te kijken?”…..  Maar vervolgens gingen ze over tot de orde van de dag: brokjes gooien naar de katers …. zo gaat dat bij kinderen: in het hier en nu.

Zo lag Dakotah vanochtend in haar stoeltje

Lief lief meiske van me, ik doe de dingen op de automaat … ik besef nog nauwelijks dat je er niet meer bent. Ik zal je zo vreselijk missen. Maar ik weet ook dat je nu eindelijk rust hebt…..

 

Even genieten

Zaterdagavond weigerde Dakotah weer eens haar voer terwijl ze dat ’s ochtends nog heerlijk vond. En zondag was het echt mis: ze deed weer alsof ik haar mishandelde met wat ik haar aanbood, deinsde argwanend achteruit. Dus maar weer vroeg naar de AH voor alternatieven. Helaas met weinig succes. Omdat het sinds een paar dagen zo goed ging had ik zaterdagavond besloten om geen meds te geven behalve de Prednoral maar die vlieger ging dus niet op. Gister overdag was het huilen met de pet, en uiteindelijk besloot ik: “dan eet je maar niet … ik weet het niet meer”. Vanochtend had ze honger en ging het goed. Maar dat zegt helemaal niks over vanavond ….

Hier even een video van haar zoals ze kan genieten van de borstel als ze zich OK voelt (stoor je niet aan mijn stem …. als ik zo praat verhoogt dat de feestvreugde blijkbaar en begint ze pas echt te knorren)

 

Hoe geheimzinnig ….

De afgelopen tijd had ik het druk: enorm veel afspraken, controles, tests voor mezelf en voor de katten, heel toevallig kwam alles tegelijk. Of toch niet zo toevallig? Ik ben langzamerhand zover gevorderd in m’n herstel dat ik weer een beetje om me heen kan kijken, uit die glazen “bubble” kom waar ik me vanwege die fikse burn-out in teruggetrokken had. Na anderhalf jaar is er weer wat ruimte ontstaan. Het is kwetsbaar en ik moet alert zijn: heel makkelijk verval ik in oud gedrag. Het is spannend, maar vreet soms ook energie.

Daardoorheen liep als een rode draad de zorg om Dakotah. Hoe lang ik ook al katten heb, hoe vaak ik met zieke katten te maken had, altijd weer is het zó moeilijk om te moeten erkennen dat uiteindelijk de kat bepaalt … Ik dacht dat ik zover was dat ik had geaccepteerd dat ze geen dieetvoer meer kreeg, dat ik haar nu zelf zou laten aangeven wat er eventueel nodig was. Maar de afgelopen week kwam er opeens een soort golf van verdriet in me naar boven waar ik niet aan wou. Met m’n hoofd kan ik alles prachtig op een rijtje zetten, onder controle houden, maar oh als m’n gevoel doorbreekt … ik was verloren.

Dankzij m’n manueel therapeut – iemand die me al jaren kent en ook feilloos aan m’n lijf ziet hoe ik omga met spanning – kwam er opeens meer connectie tussen m’n kop en m’n gevoel (tja hoe zeg je zoiets …). En hoe vreemd, opeens doet Dakotah dingen die ze al een paar maanden niet meer gedaan heeft. Ze kwam 2 nachten geleden weer aan het voeteneind van m’n bed slapen, ze heeft gisteren en vanmiddag bij me op schoot gelegen: eerst met Quast uiteraard, maar toen die wegsprong bleef ze heerlijk liggen.

Hoe het nu met haar gaat? Ze eet Whiskas en Sheba, met kip & pompoen voor een beetje laxatie want ze heeft geen spuitpoep meer maar neigt nu meer naar constipatie. Ze eet goed, totdat ze een bepaald voer zat is en dan moet ik iets anders verzinnen. Lukt nog steeds. Ze krijgt in 1 capsule – dus 1x slikken – haar Prednoral, een middel tegen misselijkheid en een pijnstiller als ik denk dat dat kan helpen. Vraag me niet hoe ik dat bepaal: dat is bij een kat bijna onmogelijk. Maar als ik dat geef is ze duidelijk meer ontspannen. Verder ligt ze en slaapt ze. Ze is totaal niet aktief, ligt uren op dezelfde plek, speelt allang niet meer, is momenteel best genoeglijk en is nog steeds stapelverliefd op Quast. Heeft ze kwaliteit van leven? ik vind dat moeilijk. Ze is 7 jaar maar loopt en gedraagt zich als een kat van 20. Zolang ze zo hangt aan Quast, en heerlijk eet als het voer haar bevalt, gaan we maar door op deze weg.