Ontregeld ….

Gisterochtend vroeg kwam er een donderbui met lichtflitsen over ons huis heen …. Ashmanti was subiet vertrokken en dook onder m’n bed. Hij kwam overdag wel even tevoorschijn  om te eten en de bak te gebruiken maar ging meteen weer terug onder m’n bed. Dat betekende dat Sunny zich ging melden bij Quast om te spelen of te kroelen …. die was daar wel korte tijd toe bereid maar op een gegeven moment ging het hem vervelen. En die kleine luistert dus voor geen meter naar Quast, geeft niet toe, en is zelfs Quast af en toe de baas. Gewoon omdat Quast het zat wordt en dan maar zelf weg loopt. Ik moest er zelf ook aan geloven al was het maar om Quast te ontlasten 😉 dus eindeloos propjes papier gegooid die gelukkig netjes terug gebracht werden. Gisteravond kwam Ashmanti pas weer boven water goddank en konden Quast en ik uitrusten ….

Vandaag opnieuw Ashmanti onder het bed want ook harde regenbuien en windvlagen vindt hij eng. Quast en ik hadden dus opnieuw corvee …. vanavond waren we allemaal moe en is Sunny maar bij Ashmanti onder het bed gaan liggen. Quast ligt achter in de poezenkamer en ik zit hier dus nu helemaal alleen …. snik. Boven m’n hoofd klinken sinterklaasliedjes. De kids zijn aan het zingen 😀

dan maar bij Quast

of bij mij op schoot

gelukkig, daar is Ashmanti weer

en dit was ’s nachts

 

De mens wikt, de kat beschikt

Hoe vreemd kan het gaan. Ik hoopte op een speelkameraadje voor Quast zodat hij weer wat meer m’n speelse ouwe Quast werd, maar het gaat momenteel anders. Quast trekt naar mij en niet zozeer naar Sunny. Hij slaapt wel met hem, rent wel achter hem aan als hij speelt, maar niet echt van harte.

Ik ben daarom sinds een paar dagen iets gaan doen wat hij heerlijk vindt: ik ga een middagdutje op bed doen, met fleecedekentje over me heen, Quast eronder dicht tegen me aan, kamerdeur dicht. En zie: hij komt nu op de bank bij me op schoot liggen, naast me liggen Sunny en Ashmanti (papa en mama tegelijk).

Ashmanti ontpopt zich echt als een heel zorgzame oppasser. Ik was bang dat het hem teveel zou worden maar als dat gebeurt laat hij het de kleine wel even goed weten. Dus ik kan dat wel aan hem overlaten. Soms ga ik zelf even spelen met die kleine. Hij apporteert tenslotte, maar wel met de aandacht van een peuter, dus na 6 keer is hij het vergeten en huppelt hij naar iets anders toe.

Vanmiddag kregen we bezoek: Jacob kwam naar Sunny kijken samen met z’n vriendje Willem. Eva had geen zin en bleef bij haar vriendinnetje spelen. Het was natuurlijk eerst even wennen voor Sunny, maar een paar hengeltjes deden wonderen. Jacob wilde Sunny graag oppakken, en liet Willen die een beetje voorzichtig was zien dat hij dat goed kon. En dat de 2 héél grote katten ook vrindjes van hem zijn. Na een half uurtje vond ik het genoeg voor die kleine. Het was weer erg gezellig.

De foto’s zijn helaas niet scherp want zowel kids als katten waren superbeweeglijk …

 

Jacob troost Quast

Een paar dagen geleden kwamen Jacob en Eva terug van vakantie. Ze stonden direkt voor de deur met een bosje bloemen nog voor m’n verjaardag. Ik zei dat ik het héél erg gemist had dat ze geen liedje voor me hadden kunnen zingen maar dat ik heel blij was met de post die ze me gestuurd hadden: 2 brieven met een schitterende tekening.

Natuurlijk moesten de kids ook even de katten gedag zeggen. Terwijl ik met papa en mama stond te praten kwam Jacob even later naar me toe. Hij zei dat hij met Quast gepraat had en hem getroost had omdat hij had gehoord dat Quast verdrietig was over Dakotah. Hij had tegen Quast gezegd: “Dakotah blijft leven zolang je aan haar denkt”…..
En Eva zei toen: Dakotah is mijn lievelingspoesje en ze zit in m’n hart.

Deze kinderen zijn zulke schatten ….

 

We gaan verder

Gisteren ben ik met Quast en Ashmanti naar Liesbeth gegaan. In het weekend waren ze zó stil …. Jan vond het ook niet in orde. Punt was nl dat Dakotah toen ze insliep bijna 40 graden koorts had. Had ze dan toch iets onder de leden dat besmettelijk was? Ik kan wel zeggen “ze zijn in de rouw” maar ik wilde geen risico nemen. Bovendien was er uitslag van een bloedonderzoek. Nadat Dakotah haar verdoving kreeg (voordat ze de allerlaatste injektie kreeg) is er nog bloed afgenomen voor onderzoek. Daar heeft ze dus niks meer van mee gekregen.

Eerst hebben we de uitslag besproken. Dakotah bleek ook een flinke bloedarmoede te hebben, dus samen met die heel hoge koorts is het niet gek dat ze helemaal niks meer deed. Misschien is het meest waarschijnlijk dat de IBD overging in lymfoom. Ook mag droge FIP niet uitgesloten worden (titer 1:400 en nog wat kenmerken), maar ik maak me daar geen zorgen over. In ieder geval waren FIV en FelV negatief gelukkig. Ik voel rust over mijn beslissing om haar te laten gaan, had het misschien zelfs eerder moeten doen maar dat meiske was zo sterk en een vechtertje.

De katers zijn onderzocht: ze zijn gezond. Geen koorts, luchtwegen schoon, geen gevoeligheden in de buik etc. Het was nog een kunststukje om Quast te tempen, beweeglijk als hij is. We hebben hem in de mand gelaten, bovenkap er af, deken om hem heen gewikkeld en goed vasthouden en kroelen. Direkt daarna kreeg hij in de mand wat Sheba kip van me als beloning en dat ging er in als koek.

Conclusie: de katten zijn mogelijk in de rouw. Het is zo wie zo een grote verandering in hun leven, ze moeten een nieuwe balans zien te vinden want als drietal waren ze werkelijk fabuleus. We doen ons best, ze hebben al een paar keer samen op schoot gelegen.

Het heeft me toch goed gedaan om toch wat meer info te hebben over Dakotah, en nog na te praten met Liesbeth. Jan heeft zich in alle bochten gewrongen om ons zelf te brengen en weer op te halen, mijn rots in de branding.

Gisteren heeft Jan ook nog de urn van Dakotah opgehaald, en ’s avonds hebben Jacob en Eva de urn uit de tas gehaald en uitgepakt, en vervolgens in de kast gezet met een nep-bloemenkransje op het deksel. Vond Eva mooi: “ze is toch een meisje?” en toen kreeg Coco ook maar een versiering op haar dekseltje. Daarna was het tijd om even met de katers te spelen en is het volgens mij nu wel goed afgesloten voor de kids. Het leven gaat door ….. als ik dat schrijf denk ik “maar ik wil eigenlijk terug naar hoe het was”…..

 

Afscheid van Dakotah

Vanmiddag is Dakotah ingeslapen en heeft ze haar rust gekregen. Het was genoeg geweest. Ik besef nog nauwelijks dat ze er niet meer is.

Ze ligt hier nu in de zitkamer zodat de katers en ik afscheid kunnen nemen. Quast heeft uitgebreid alles bekeken en lijkt nu gewoon de draad op te pakken. Ashmanti is een beetje de kluts kwijt, loopt te zoeken en is rusteloos. Is nu gaan slapen in het hok van Dakotah waar hij anders zelden ligt.

Vanmiddag hebben ook Jacob en Eva afscheid van Dakotah genomen, ze hebben lichtjes om haar mandje heen gezet en een knuffel erbij gelegd. Allebei moesten ze ook even huilen, en ze wilden precies weten wat er nu met Dakotah ging gebeuren. Dus daar hebben we het over gehad, en ik liet ze de urntjes zien van Ben, Joris en Coco. “Mogen we de deksel er af halen om te kijken?”…..  Maar vervolgens gingen ze over tot de orde van de dag: brokjes gooien naar de katers …. zo gaat dat bij kinderen: in het hier en nu.

Zo lag Dakotah vanochtend in haar stoeltje

Lief lief meiske van me, ik doe de dingen op de automaat … ik besef nog nauwelijks dat je er niet meer bent. Ik zal je zo vreselijk missen. Maar ik weet ook dat je nu eindelijk rust hebt…..

 

Oh wat een heerlijke dag!

Vanochtend had ik om 10 uur een afspraak met de bovenbuurtjes om mijn zolderberging schoon te maken en in te ruimen. De verbouwing van de zolder is min of meer klaar, en omdat ik een nieuw muurtje kreeg in m’n lattenberging stond alles opgetast en op de overloop. Toen ik bovenkwam waren ze al aan het soppen en werd ik weer weggestuurd 😀 Alles werd eerst schoongemaakt en vervolgens werd ik geroepen om aanwijzingen te geven hoe er ingeruimd moest worden. Ik heb zelf geen vinger uitgestoken ….Jacob en Eva wilden eerst helpen maar mochten een film bekijken op de laptop …. en dat was leuker….

En vanmiddag heerlijk op het balkon in de zon gelegen. Geen last van de koude oostenwind. Gewoon een heerlijk relaxte dag, in de wetenschap dat er weer een stukje van m’n huis op orde is. Vrijdag heb ik de hal onder handen genomen: met een pot verf alle beschadigingen weggewerkt en het ziet er weer piekfijn uit.

Enige minpuntje is dat Ashmanti nu duidelijk niet lekker is. Sinds donderdagavond is hij vrij tam, en sinds vandaag eet hij wat moeizamer. Maar goed: hij meldt zich nog wel steeds voor eten, dus ik hoop dat ook hij niet heel ziek wordt. De ontlasting is nu van allemaal weer prima, Quast is weer zichzelf (zucht) en Dakotah doet het ook vrij aardig. Ik ben een tevreden mens 😉

 

Poetsdag

Het was me al een paar dagen opgevallen dat Dakotah af en toe flink zat te poetsen bij haar rechteroor. En soms met haar koppie schudde zodat ze – wankel als ze is – gewoon om viel. Vanochtend heb ik het bekeken (niks te zien met het blote oog) en dus maar Otoclean in haar oor gedaan maar als dat niet heel snel helpt gaan we weer op bezoek bij tante Liesbeth. Dat rechteroor was in 2012 toen ze hier kwam wonen al een probleem: veel oorsmeer en een poliep die bloedde. Ze haat het als ik iets in haar oor doe, maar inmiddels is ze wel veel van me gewend en vertrouwt ze me veel meer.

Zelf zat ik al sinds vrijdag in de lappenmand, en tot weinig in staat. Vandaag was ik zo zat van mezelf (en iets minder gammel) dat ik de stofzuiger heb gepakt en alle stofnesten heb verwijderd van plekken waar je zelden schoonmaakt. Met de stofzuiger in de hand de trap op en de bovenkant van alle kasten schoongemaakt, toen samen met Quast op de buik op de grond en onder de kasten en achter de tv-tafel schoongemaakt, bank en fauteuils een beurt gegeven, en alle nepplanten op de hoge kasten ook eens gestofzuigd. Quast liet zich op z’n voordeligst zien 😀

En nu ben ik gevloerd maar wel tevreden, een beter gevoel dan de afgelopen dagen ….

Vandaag is Eva trouwens jarig. Traditie wil dat ik dan de avond ervoor een verjaardagskaart met muziek, versierd met ballonnen voor hun huisdeur neerleg als verrassing de volgende ochtend. Dit keer zat er nog een Frozen-boekje bij. De muziekkaart was van K3 …. En jawel, ik hoorde al snel op de overloop een vreugdekreet terwijl ik met de katten bezig was …. Eva zag er uit als een prinsesje, met een prachtige jurk, oorbellen, horloge etc. helemaal opgetuigd, en haar Frozen-schoentjes met hak mee in de tas naar school.