Jacob kwam hier spelen en dat kwam goed uit. Sunny liep zich stierlijk te vervelen (en mij dus ook). Er werd een etagewoning ontworpen voor Sun: de kattenmand, daar tegenaan geschoven de kleine klimton. De gaten naar buiten werden dicht gemaakt zodat Sun alleen de binnengaten kon gebruiken. Met snoepjes op alle etages was dat een leuk spelletje 😉 Sun is geen held, hij moet eerst even wennen maar is ook nieuwsgierig …. hij vond het allemaal prachtig.
Inmiddels zijn we een paar dagen verder maar ik moest eerst even bekomen van alles. We hebben een leuke kerst gehad. Een week vooraf kwamen de kids om te spelen en Eva om alvast schoon te maken want “oh oh, wat liggen er weer veel kattenharen”!! Ja Eva, als ik jou niet had werd het hier een beestenbende 😀
Op 2e kerstdag had ik een huis vol met familie. Ik had lekker maar wel makkelijk gekookt en het eten was een groot succes. Quast was de hele middag en avond aan het entertainen …. hij ging van schoot naar schoot. Sunny daarentegen hield lang afstand maar kwam later toch ook voorzichtig kijken. Ashmanti geloofde het wel.
Voor mij was het een memorabele dag: zodra het bezoek koffie met iets lekkers kreeg en ik een hap nam van een met creme gevuld mini-gebakje voelde ik iets hards in m’n mond. Ja hoor …. mijn kies was voor meer dan de helft afgebroken. Die rottige achterste kies waar ik al 6 maanden niet mee kon kauwen en waar niks aan te ontdekken viel. Van schrik durfde ik nauwelijks nog te eten. De volgende dag bleek de tandarts de hele week vrij te hebben, maar per ongeluk nam hij de telefoon op en ik mocht meteen komen. Hij was heel blij dat ik het afgebroken stuk had bewaard: het was een inlay/halve kroon, helemaal intact, die nu weer stevig op m’n kies zit. Probleem opgelost! Gisteren nog fikse napijn maar vanochtend voor het eerst in 6 maanden weer pijnvrij gegeten … echt een heerlijk kerstcadeautje.
En als het goed is komen er deze week nog 2 nieuwe CatPalace klimbomen, precies dezelfde modellen als er nu al ruim 20 jaar staan. Ik hoop dat het gaat lukken, dan ben ik eindelijk van de uitvallende bladeren af want die vallen nu bij bosjes naar beneden …. en de tunnels zijn helemaal kaal gekrabd.
Gisterochtend om 10 uur stonden Jacob en Eva aan de deur. Ze vroegen of ze mochten komen spelen. Blijkbaar hadden ze nog een dag extra vakantie. Ik was van plan een deur te repareren zodat hij geschilderd kon worden maar dat kon ik natuurlijk uitstellen. Eva wilde meteen aan de slag: ze wilde de borstel om overal de kattenharen weg te halen. Oh zei Jacob, dan zal ik Sunny bezig houden. Eva ging echt als een wervelwind door m’n huis: prullenbakken legen, kussens, nestjes, mandjes …. alles kreeg een beurt. Ik heb naderhand toch maar weer de speeltjes terug gelegd want er ontstond muiterij onder de katten….
Opeens realiseerde ik me dat de kids echt groter worden toen Jacob woordelijk een liedje op de radio mee zong en even een paar leuke “moves” maakte…. 😉 Dus vroeg ik hem of hij me wilde helpen met de deur. Hij kreeg een verfschraper in z’n handen, ik moest hem voordoen hoe hij de oude gebarsten plamuur moest weg halen en liet hem toen z’n gang gaan. De troep werd later door Eva opgeruimd (hoezo klassieke rolverdeling …)
En toen kwam er nog een welverdiende boterham en een mooie Disney natuurfilm “Bears” waar ook Quast grote belangstelling voor had.
Al met al een onverwachte leuke ochtend … toen de kids weer naar boven vertrokken hadden we hier de middag nodig om bij te komen 😀
Gisterochtend vroeg kwam er een donderbui met lichtflitsen over ons huis heen …. Ashmanti was subiet vertrokken en dook onder m’n bed. Hij kwam overdag wel even tevoorschijn  om te eten en de bak te gebruiken maar ging meteen weer terug onder m’n bed. Dat betekende dat Sunny zich ging melden bij Quast om te spelen of te kroelen …. die was daar wel korte tijd toe bereid maar op een gegeven moment ging het hem vervelen. En die kleine luistert dus voor geen meter naar Quast, geeft niet toe, en is zelfs Quast af en toe de baas. Gewoon omdat Quast het zat wordt en dan maar zelf weg loopt. Ik moest er zelf ook aan geloven al was het maar om Quast te ontlasten 😉 dus eindeloos propjes papier gegooid die gelukkig netjes terug gebracht werden. Gisteravond kwam Ashmanti pas weer boven water goddank en konden Quast en ik uitrusten ….
Vandaag opnieuw Ashmanti onder het bed want ook harde regenbuien en windvlagen vindt hij eng. Quast en ik hadden dus opnieuw corvee …. vanavond waren we allemaal moe en is Sunny maar bij Ashmanti onder het bed gaan liggen. Quast ligt achter in de poezenkamer en ik zit hier dus nu helemaal alleen …. snik. Boven m’n hoofd klinken sinterklaasliedjes. De kids zijn aan het zingen 😀
Hoe vreemd kan het gaan. Ik hoopte op een speelkameraadje voor Quast zodat hij weer wat meer m’n speelse ouwe Quast werd, maar het gaat momenteel anders. Quast trekt naar mij en niet zozeer naar Sunny. Hij slaapt wel met hem, rent wel achter hem aan als hij speelt, maar niet echt van harte.
Ik ben daarom sinds een paar dagen iets gaan doen wat hij heerlijk vindt: ik ga een middagdutje op bed doen, met fleecedekentje over me heen, Quast eronder dicht tegen me aan, kamerdeur dicht. En zie: hij komt nu op de bank bij me op schoot liggen, naast me liggen Sunny en Ashmanti (papa en mama tegelijk).
Ashmanti ontpopt zich echt als een heel zorgzame oppasser. Ik was bang dat het hem teveel zou worden maar als dat gebeurt laat hij het de kleine wel even goed weten. Dus ik kan dat wel aan hem overlaten. Soms ga ik zelf even spelen met die kleine. Hij apporteert tenslotte, maar wel met de aandacht van een peuter, dus na 6 keer is hij het vergeten en huppelt hij naar iets anders toe.
Vanmiddag kregen we bezoek: Jacob kwam naar Sunny kijken samen met z’n vriendje Willem. Eva had geen zin en bleef bij haar vriendinnetje spelen. Het was natuurlijk eerst even wennen voor Sunny, maar een paar hengeltjes deden wonderen. Jacob wilde Sunny graag oppakken, en liet Willen die een beetje voorzichtig was zien dat hij dat goed kon. En dat de 2 héél grote katten ook vrindjes van hem zijn. Na een half uurtje vond ik het genoeg voor die kleine. Het was weer erg gezellig.
De foto’s zijn helaas niet scherp want zowel kids als katten waren superbeweeglijk …
Een paar dagen geleden kwamen Jacob en Eva terug van vakantie. Ze stonden direkt voor de deur met een bosje bloemen nog voor m’n verjaardag. Ik zei dat ik het héél erg gemist had dat ze geen liedje voor me hadden kunnen zingen maar dat ik heel blij was met de post die ze me gestuurd hadden: 2 brieven met een schitterende tekening.
Natuurlijk moesten de kids ook even de katten gedag zeggen. Terwijl ik met papa en mama stond te praten kwam Jacob even later naar me toe. Hij zei dat hij met Quast gepraat had en hem getroost had omdat hij had gehoord dat Quast verdrietig was over Dakotah. Hij had tegen Quast gezegd: “Dakotah blijft leven zolang je aan haar denkt”…..
En Eva zei toen: Dakotah is mijn lievelingspoesje en ze zit in m’n hart.
Deze kinderen zijn zulke schatten ….
Gisteren ben ik met Quast en Ashmanti naar Liesbeth gegaan. In het weekend waren ze zó stil …. Jan vond het ook niet in orde. Punt was nl dat Dakotah toen ze insliep bijna 40 graden koorts had. Had ze dan toch iets onder de leden dat besmettelijk was? Ik kan wel zeggen “ze zijn in de rouw” maar ik wilde geen risico nemen. Bovendien was er uitslag van een bloedonderzoek. Nadat Dakotah haar verdoving kreeg (voordat ze de allerlaatste injektie kreeg) is er nog bloed afgenomen voor onderzoek. Daar heeft ze dus niks meer van mee gekregen.
Eerst hebben we de uitslag besproken. Dakotah bleek ook een flinke bloedarmoede te hebben, dus samen met die heel hoge koorts is het niet gek dat ze helemaal niks meer deed. Misschien is het meest waarschijnlijk dat de IBD overging in lymfoom. Ook mag droge FIP niet uitgesloten worden (titer 1:400 en nog wat kenmerken), maar ik maak me daar geen zorgen over. In ieder geval waren FIV en FelV negatief gelukkig. Ik voel rust over mijn beslissing om haar te laten gaan, had het misschien zelfs eerder moeten doen maar dat meiske was zo sterk en een vechtertje.
De katers zijn onderzocht: ze zijn gezond. Geen koorts, luchtwegen schoon, geen gevoeligheden in de buik etc. Het was nog een kunststukje om Quast te tempen, beweeglijk als hij is. We hebben hem in de mand gelaten, bovenkap er af, deken om hem heen gewikkeld en goed vasthouden en kroelen. Direkt daarna kreeg hij in de mand wat Sheba kip van me als beloning en dat ging er in als koek.
Conclusie: de katten zijn mogelijk in de rouw. Het is zo wie zo een grote verandering in hun leven, ze moeten een nieuwe balans zien te vinden want als drietal waren ze werkelijk fabuleus. We doen ons best, ze hebben al een paar keer samen op schoot gelegen.
Het heeft me toch goed gedaan om toch wat meer info te hebben over Dakotah, en nog na te praten met Liesbeth. Jan heeft zich in alle bochten gewrongen om ons zelf te brengen en weer op te halen, mijn rots in de branding.
Gisteren heeft Jan ook nog de urn van Dakotah opgehaald, en ’s avonds hebben Jacob en Eva de urn uit de tas gehaald en uitgepakt, en vervolgens in de kast gezet met een nep-bloemenkransje op het deksel. Vond Eva mooi: “ze is toch een meisje?” en toen kreeg Coco ook maar een versiering op haar dekseltje. Daarna was het tijd om even met de katers te spelen en is het volgens mij nu wel goed afgesloten voor de kids. Het leven gaat door ….. als ik dat schrijf denk ik “maar ik wil eigenlijk terug naar hoe het was”…..
