Vandaag zou ze jarig geweest zijn. Hier zie je haar als meisje van 18, samen met m’n vader.
Gisteravond was er toevallig (?) een avondvullende documentaire op tv over Queen en Freddy Mercury, een favoriet van mam. Het mooie en opzwepende nummer “Somebody to Love” hebben we dan ook op haar crematie laten horen, naast een aantal tango’s van Malando, en Janis Joplin met “Get it while you can”. Mam had een heel gevarieerde en eigen smaak voor een dame van 83 😀
Dat is toch leuk: ik heb de hoofdprijs gewonnen met deze oude foto van mijn grootvader uit circa 1920. Wel een grappige verschrijving in stadskrant De Echo: foto gemaakt door Marga de Boer …. haha, ik ben dus hoogbejaard. Toevallig voelde ik me vanochtend kipfit … Omdat zusje Ineke het artikel in de Echo-online niet kan zien hier een afbeelding (klik op de foto’s):
Wat leuk! Ik kreeg gisteren bericht van stadsblad De Echo: “Goed nieuws! Uw foto is verkozen tot een van de kanshebbers voor het winnen van onze eerste Echo fotocompetitie”. Het is een oude foto uit ongeveer 1925 (denk ik) waarop je mijn grootvader ziet op een schuit waarmee vracht vervoerd werd van de Zaanstreek naar Amsterdam. Opa staat in het midden, zijn vader Dirk staat links op de foto (die heb ik als klein kind ook nog meegemaakt vlak voor hij stierf …. ik word oud 😉 )
Op 17 april 1979 werden Poeki en Tijger geboren, en daarmee mijn grote liefde voor katten. Dat er daardoor een website en later dit blog uit zouden voortkomen kon ik toen niet weten. Wat een andere tijd:
Die rooie was een broertje en kwam even logeren.
Selexys, later Polare …. ze zeggen dat het tijdelijk is. Maar wat er ook gebeurt, ik wil hier mijn oud-collega’s – ik weet dat er een paar nog wel eens op dit blog kijken – ontzettend veel sterkte wensen. Dit is in- en in-triest, en de stress van de afgelopen jaren moet soms moordend zijn geweest. Ik denk aan jullie!
Hier begon ik in 1969 te werken, als meisje van 17 toen het nog gewoon Scheltema & Holkema heette.
Ik heb zoveel leuke foto’s van vroeger, en omdat ik er een fotoboek van heb laten printen is het ook leuk om af en toe weer eens te kijken. Vandaag deze foto van mijn moeder met mij, haar eerste kindje. De ketting die ze draagt heb ik nog steeds. Mooi om naar haar te kijken, zo gelukkig en nog een beetje voorzichtig.
Vandaag 4 jaar geleden overleed ze.
Jan moest zondag lachen toen hij hoorde dat ik m’n computertafeltje had verlaagd door de poten een stuk af te zagen. Dit in verband met m’n bril waarvan het leesgedeelte niet verder omhoog kan dus het tafeltje moest omlaag. Jan vond het grappig dat ik zo “technisch” ben. Tja, dat leer je vanzelf als je lang alleen woont en niet zoveel geld hebt om iemand te laten komen. Heel vroeger heb ik zelf m’n appartement geschilderd en bewoonbaar gemaakt. Een grote kast in elkaar zetten? geen probleem. Als het dak lekte stond ik in weer en wind met een pot bitumen op het dak om de boel te repareren totdat we als VVE eindelijk geld hadden voor een nieuwe dakbedekking.
Daar moest ik aan denken toen gisteren de verlichting boven m’n kookplek kapot ging. Twintig jaar heeft dat neonlicht het gedaan, maar eens is het op. Keurig weggewerkt in de schouw bleek het vervangen vanochtend een probleem: het kapje was vastgekoekt na zoveel jaar, en de naden dicht geschilderd. Tja, een electricien laten komen zag ik niet zitten. Mijn vader heeft me altijd geleerd: eerst rustig kijken en nadenken, en daarna voorzichtig aan de slag en niet forceren. Misschien had m’n vader stiekem gehoopt dat ik een jongen was (na mij kwamen er nog 2 meiden en pas daarna 3 jongens) want hij heeft me vertrouwd gemaakt met gereedschap. Ook m’n grootvader mocht ik als kind helpen toen hij een woonboot bouwde. Ik mocht gereedschap aangeven en helpen met schroeven indraaien en zagen en timmeren.
Kortom: met heel voorzichtig wrikken en duwen, boven m’n macht werkend want het werkblad is vrij diep, kreeg ik het kapje eraf, en kon er een nieuwe neonbuis in. Opgelost dankzij m’n vader en grootvader 😉
