RSS

Dakotah

Dakotah

Dakotah is een blue tortie Ragdoll poesje, geboren op 13-3-2009 in hetzelfde nest als Ashmanti. Ze was het “speciaaltje” van Corien, en daarom vond ik het heel bijzonder dat ze aan mij toevertrouwd werd. Toen ik haar zag viel me op hoe klein ze was en daar moest ik even aan wennen want ik had altijd heel grote katten gehad.

Een week na aankomst bij mij moest Dakotah naar de dierenarts om de hechtingen van de castratie te laten verwijderen en ik nam toen alle katten maar mee voor controle. Daar bleek dat Dakotah een poliep diep in haar oortje had (Corien had me al geattendeerd op dat oortje) maar helaas bleek ook dat haar gebit een puinhoop was, iets wat je bij een 3-jarige kat niet verwacht. Ik moest doorgaan met de antibiotica die ze al wegens de castratie kreeg, en kort daarna is ongeveer de helft van haar gebit getrokken want het bleek om FORL te gaan. Ook de poliep werd meteen weggehaald en dat genas naderhand prima.

De arme meid kreeg dus hier bij mij een ongelukkig start: ik was dat rotmens dat steeds maar pillen en zalfjes moest geven. Omdat ze zo eindeloos lief is lukte het goed om haar te behandelen. Een half jaar later werd de rest van haar gebit verwijderd zodat ze nu alleen nog boven 2 hoektanden heeft. Het enige “probleem” dat ze nu nog heeft is een wankele achterhand: ze komt wat moeizaam overeind, kan met haar achterlijf zo maar onderuit gaan als ze een plotselinge zijwaartse beweging maakt. Gisteren bijvoorbeeld nam ze een spurt vanuit de hal de kamer in, haar voorkant ging keihard rechtdoor en haar achterkant ging onderuit rechtsaf. Ik zit zelf te denken aan een hernia of beginnende HD, er zijn foto’s (niet onder narcose) gemaakt van haar doorgezakte rug en haar heupen maar dat ziet er verder goed uit. Geen conclusie te trekken. We wachten maar af tot/of het erger wordt, het is nu – eind 2013 – stabiel en ze kan gelukkig als ze daar zin in heeft nog keihard door het huis racen. De klimbomen zijn haar veilige vluchtplekken voor ál te speelse katers en ze slingert zich als een aapje in de tunnels waar ze haar niet kunnen volgen. Ze redt zich prima, is alleen een stuk rustiger dan de andere katten. Ze past zich denk ik aan aan haar fysieke mogelijkheden, en dat laat ik haar lekker zelf regelen.

Ze is klein, lief, heeft een héél positief en sterk karakter, laat zich totaal niet intimideren door haar grote macho broer of door Quast, maar gaat rustig haar eigen gang. Het afgelopen jaar heeft ze Ashmanti een beetje losgelaten en is ze helemaal verkikkerd geraakt op Quast. Zodra die op m’n schoot gaat liggen is ze er als de kippen bij en beginnen ze elkaar heel klef af te lebberen. Ze is ook hier een “speciaaltje” ….

UPDATE:
Op 29 juni 2016 heb ik Dakotah haar rust gegeven. Na anderhalf jaar ziek zijn, regelmatige periodes van wekelijkse bezoeken aan de dierenarts voor een B-12 injektie, na heel veel dips en een afnemende aktiviteit vond ik het genoeg. Ze lag als een dood vogeltje in haar stoeltje, nam al maanden niet meer deel aan ons “huishouden”, was ongelooflijk moeilijk met eten en weigerde heel vaak, de problemen met haar darmen (IBD) werden steeds erger, kortom: mijn eens zo levenslustige maar krakkemikkige kattenmeisje lag bijna te vegeteren. Achteraf is het vermoeden dat de IBD overgegaan is in lymfoom.
De reden dat ik nog zo lang gewacht heb was haar innige relatie met Quast. Ze was zo gek op hem, kroop altijd bij hem zodra ze de kans kreeg. Maar toen hij haar begon te ontlopen, en zij duidelijk heel beroerd was, vond ik het genoeg. Ik had al een paar jaar het gevoel dat ik haar ging verliezen, maar wachtte rustig af en maakte er het beste van. Na haar dood was ik verdrietig maar wist ik ook dat we voor haar alles uit het leven gehaald hadden wat mogelijk was. Ze heeft hier nog 4 heerlijke jaren gehad en is 7 jaar oud geworden.

Dakotah’s video’s:

Dakotah en het Sushi-snoepje
Dakotah en Quast in de boom
Dakotah en Quast samen op schoot
Laatste knuffelvideo, 2 dagen voor haar dood