Sunny in de aanval
Hij is weer opgeknapt. Vijf dagen lang heb ik hem met de spuit moeten voeren want hij weigerde alles ondanks de medicatie. Lag als een zielig hoopje op z’n bed, kwam nog wel op schoot gelukkig. Voor zusje Ineke en mij was het een beetje jammer. Twee katten die met de spuit gevoerd moesten worden, want ook Ashmanti begon weer in te kakken nadat hij eerst leek op te knappen. Ik denk zelf dat hij nog een sliert meegekregen heeft van een virus bij Sunny, de arme ziel. Op het ogenblik is Quast nog een beetje kwakkelig met zachte poep, maar verder eet die goed gelukkig.
Ineke is inmiddels al weer terug in Seattle, en ik heb hier de draad weer opgepakt. Viel niet mee maar ach, we hebben skype ….. heel vroeger schreven we brieven die er 3 weken over deden, later audiotapes die we vol kletsten, en nu is het alsof ze bij me is …
Gisteren had Sun me te grazen, ik hield er een bloedende vinger aan over:
Genieten en zorgen
Zusje Ineke en ik genieten van kleine dingen: fietsen door Amsterdam, trainen in de gym, boodschapjes doen. Ze is nu een week hier, in het begin was het voor de katten natuurlijk wennen, en vooral Ashmanti kostte veel tijd om te verzorgen. Hij is goed opgeknapt van de antibioticumkuur, krijgt geen pilletje tegen misselijkheid meer, maar nog wel pijnstiller. Toen ik die probeerde af te bouwen werd hij erg schreeuwerig, ging vooral Sun stalken, zocht ruzie. Toen ik de volgende dag zijn gewone dosis gaf hoorde ik hem niet meer. Hij gedraagt zich uitstekend, is alert, speelt ook en zat gisteren weer eens ouderwets bovenop de kast. Helaas wil hij niet of nauwelijks natvoer eten, weinig brokjes, dus ik geef hem aanvullend a/d met de spuit. Geen enkel probleem, hij eet het nu eigenlijk uit de spuit en likt ook soms het gemorste voer op van het aanrecht. Ik ga het dit weekend opnieuw proberen af te bouwen maar intussen is er een nieuwe klant voor spuitvoeren: sinds gisteren weigert Sunny te eten. Dus ik sta nu 2 katten te spuitvoeren.
Met Ashmanti kom ik het bezoek van Ineke wel door, en daarna ga ik met Liesbeth overleggen want er is toch iets nog niet OK denk ik. Maar met Sunny wilde ik zo het weekend niet in, dus vanmiddag nog naar de dierenarts. Liesbeth zat vol maar haar collega Remko is ook heel zorgzaam en aardig. Sun bleek zo op het oog OK: geen verhoging, gebit OK, buik voelde goed, keel misschien wat gevoelig. Afwachten dus, even het weekend een pijnstiller en een pilletje tegen misselijkheid, en hopelijk gaat hij vanavond weer zelf eten. En tja, anders hebben we de spuit. Ashmanti had ik ook meegenomen om even de buik te laten controleren want ik was bang dat hij geen natvoer wilde eten doordat hij constipatie had, maar zijn buik voelde goed.
We gaan dus rustig door, Ineke is nu op familiebezoek en wij gaan hier even uitrusten.
Niet eten en vieze kraag
Afgelopen maandag 10 september begon Ashmanti duidelijk slecht te eten. Dinsdag lukte het nog een beetje, woensdag weigerde hij alles en moest ik gaan spuitvoeren. Vermoedelijk/hopelijk heeft hij last van de bijwerkingen van de antibiotica, óf hij is sinds het onderzoek van 4 september zieker geworden. Wie zal het zeggen. We maken iom Liesbeth toch eerst de AB kuur af want anders zit ik over een paar weken weer bij haar.
In het begin ging het spuitvoeren nog redelijk:
Zusje Ineke is inmiddels donderdag uit de USA gearriveerd en gelukkig maakt dit niks uit voor de dagelijkse routine hier. Het is alleen wat drukker met praten en lachen, en ik heb misschien wat minder tijd om te spelen. Het spuitvoeren van Ashmanti was echt dramatisch: hij begint al heel snel te speekselen, van die dikke draden kwijl, en dan krijg je dat voer nauwelijks binnen in dat tandeloze bekkie. Maar goed: vandaag is de laatste dag AB en hopelijk gaat hij daarna opknappen. Inmiddels eet hij wat brokjes zelf, natvoer gaat veel slechter, en hij is erg wisselend in z’n gedrag vind ik. Eergister best een goeie dag, gisteren waardeloos, hopelijk vandaag weer beter. Hier een video die laat zien hoe Ashmanti en ik er uit zien na een spuitvoersessie:
Quast in de knel
Man oh man, gisteravond laat pakte ik nog de brokjesdoos uit de voerkast. Quast stond op de kattenbak te dansen, oh hij wilde zo graag, en toen opeens begon hij te gillen blazen krijsen. Ik keek naar beneden en zag dat de bovenklep van de kattenbak door dat gespring open gekanteld was zodat zijn achterpoot erdoorheen gezakt was. Op zich niet zo’n ramp ware het niet dat hij in een reflex met z’n voorpoten (die op de andere kant van de klep stonden) probeerde om weg te springen waardoor hij zichzelf alleen maar meer klem zette. Door zijn gewicht sloot die klep zich weer, met z ’n achterpoot nog steeds klem. Ik kon hem niet optillen, probeerde de bevestiging van de klep los te maken maar dat lukte me niet …. kortom: pandemonium. Uiteindelijk is hij losgekomen, ik stond van schrik te huilen, Sun en Ashmanti stonden er ook bij te kijken. Die rotbak ook.
Op de linkerfoto zie je de bak bij het raam die een klep heeft die met duct tape is vastgezet. Dat had ik al meteen in het begin gedaan omdat ik voelde dat dat niet safe was. Ze zitten daar vaak bovenop naar de vogels te kijken. De rechterfoto laat zien hoe de andere 2 bakken nu geen bovenklep meer hebben. Zo zie je maar weer …. luister naar je gevoel Marga …. verder zijn het best fijne bakken hoor …..
Ashmanti weer ziek
Op 3 september schreef ik ’s middags aan iemand dat Ashmanti gelukkig weer helemaal opgeknapt was van de Cholangitis in juli. Had ik niet moeten zeggen want een paar uur later wilde hij opeens niets eten. Later die avond moest hij overgeven, en toen hij naast me op de bank kwam liggen zag ik dat zijn flanken heel erg op en neer gingen. Hij was duidelijk heel beroerd. Rond middernacht at hij met hulp een kwart blik a/d op. En dan begint het getwijfel: eigenlijk wil je hem de kans geven om zelf te herstellen, maar volgende week komt mijn zusje Ineke voor 2 weken over uit de USA en dan wil ik graag geen zorg over Ashmanti hebben. Bovendien had ik een gevoel dat hij weer ergens op zat te broeden ….
Gisteren dus toch naar Liesbeth ook al had hij intussen ’s ochtends vrij goed gegeten. Onderzoek gaf even licht ongemak bij de alvleesklier, geen koorts, darmen voelden goed met maar een klein beetje ontlasting. “Toch is er iets” …. zei ik tegen Liesbeth. Dus bloedonderzoek, uitgebreid met een aantal extra tests, en uiteindelijk bleek dat hij opnieuw een galwegontsteking heeft (dus Cholangitis) maar dit keer ben ik er in een vroeg stadium bij. Voor 10 dagen antibiotica, indien nodig pijnstilling en/of Cerenia tegen de misselijkheid, en we konden weer naar huis. Ashmanti is sufgeknuffeld en liet het zich heerlijk aanleunen. Thuisgekomen voelde hij zich duidelijk best prima; hopelijk komen we zonder al te veel narigheid deze AB-kuur door en is hij kiplekker als Ineke komt.
Zo moet ik zien te koken ….
Hij gaat gewoon middenin de keuken liggen, je moet maar over hem heen stappen …
